Op deze foto ben ik tussen drie en vier jaar oud. Toen al grote zus van een zusje van anderhalf en een baby broertje. In de ogen van dat kleine meisje zie ik een innerlijke wereld weerspiegeld die ik herken als een lopende lijn doorheen mijn leven, met veel momenten van schoonheid en vreugde, maar ook met pijn, verdriet en verwarring.
In de laatste jaren ben ik dat kleine meisje steeds meer gaan opzoeken, steeds meer gaan kijken naar de momenten waarin ze zich triest of eenzaam voelde, onbegrepen of kwaad, schuldig of juist vol schaamte. Sommige van die bezoekjes waren gepland, zoals via innerlijk-kind meditaties, sommige waren eerder toevallig, zoals wanneer ik ze bij een EMDR-sessie plots tegenkom.
Bij elk van die bezoekjes komen er moeilijke emoties langs. Ik wordt misselijk van angst, verkramp van woede, krimp ineen van schaamte of voel mijn hoofd barsten met ongehuilde tranen.
Je zou je, overigens heel terecht, kunnen afvragen waarom je dat dan in hemelsnaam zou doen. Waarom zou je moedwillig teruggaan naar een moment waarvan je weet: dit wordt sowieso pijnlijk!
Ik krijg de vraag ook wel van cliënten wanneer ik uitleg hoe dat proces in zijn werk gaat. En mijn antwoord is steeds hetzelfde: omdat het uiteindelijk leidt tot meer vrijheid, een dieper begrip, meer zelfliefde en meer verbinding.
Zie je, in mijn ervaring kan ik enkel bevrijd worden van mijn patronen wanneer ik leer waarom ik doe wat ik doen, en welke pijn, angst of boosheid eronder zit. Dat hoeft niet voor iedereen zo te zijn, maar voor mij geldt dat wel, en ik ben daarin niet alleen.
In de woorden van John Bradshaw: 'Je kunt niet genezen wat je niet weet.' Of zoals Thich Nhat Hanh schreef: 'No mud, no lotus'.
Ik geef een voorbeeldje uit mijn proces van iets meer dan een jaar geleden:
Op een gegeven moment sta ik samen met mijn partner en een vriendin van ons. We zijn vrolijk aan het praten. Ik zeg iets, en ze beginnen allebei te lachen. Ik voel mezelf dichtklappen, klein worden en emotioneel alle deuren dichtgooien. In mijn hoofd passeren gedachten als 'wat zijn ze gemeen' en 'ik had dat niet moeten zeggen, ik ben belachelijk'.
Heel snel gaat dat, voor je je er bewust van wordt is het er.
Later, wanneer ik met mijn partner alleen ben, spreek ik hem erover aan.
'Eigenlijk kwetste dat me wel, want ik kreeg het idee dat jullie me uitlachten. Zelfs als ik nu achteraf kan zien dat dat misschien helemaal niet zo was.
Wanneer we samen dieper kijken naar dit stuk kom ik uit bij een klein meisje van een jaar of zes, op bezoek bij familie in Limburg, waar dat 'Bruhs' een grappig accent was. Maar evengoed datzelfde meisje in Brugge op school, met die grappige Limburgse 'keel-r'. En zo passeren er nog momenten waarin ik me 'uitgelachen', 'raar', 'belachelijk' en vooral ontzettend alleen voelde. Ik kan de gevoelens erkennen, omarmen, dragen. Ik kan het kleine meisje in me vertellen dat ze gewaardeerd wordt, en dat ze niet alleen is. Ik ben er voor haar, altijd.
De volgende keer dat ik een gelijkaardige situatie tegenkom herken ik het gevoel, en het kleine meisje dat erachter zit. Ik geef haar een denkbeeldige knuffel en mijn zenuwstelsel kalmeert. Het is zoveel makkelijker om de situatie helder te zien en van daaruit te kiezen hoe ik reageer. Misschien realiseer ik me dat het lachen niets met mij te maken heeft. Of misschien is dat wel zo en zeg ik dat ik het eigenlijk niet plezant vind. 'Pfff, flauw hoor.' Nee, niet flauw, gewoon één van de dingen die voor mij wat moeilijker zijn door gebeurtenissen uit het verleden. En dat mag. Ik mag daar aangeven wat ik wel en niet leuk vind. Dat maakt me betrouwbaar voor mezelf. Wat een ander daarmee doet is dan weer zijn/haar keuze.
Hoe meer van die moeilijke momenten ik doorspartel, hoe dieper mijn medeleven en hoe intenser de momenten van vreugde. Er gaat veel minder energie naar het onderdrukken van die moeilijke gevoelens, waardoor er ruimte vrijkomt om andere aspecten van het leven ook ten volle toe te laten.
Zoals een cliënt van me na een sessie zei: 'Pfff, het is dikke shit hé. Maar het geeft me ook weer inzicht. Tot volgende week!'
Comments