Het is vandaag Valentijn, en hoewel ik eerder meewarig kijk naar de hoeveelheid merchandise die daar blijkbaar mee gepaard moet gaan, vind ik een dag waarop de liefde centraal staat, in al haar kleuren en facetten, ook ontzettend mooi.
Ik hou door de band wel van cadeautjes, klein en groot, maar deze ochtend gaven we elkaar vooral dit ene geschenk, dat volgens Marshall Rosenberg, grondlegger van de Verbindende Communicatie, het mooiste is dat je een ander mens kan schenken: je onverdeelde, volledige aandacht. We gingen samen ontbijten, praatten over hoe we het weekend beleefd hadden en wat er nog in het vooruitzicht ligt, maar ook over dromen, verlangens, ideeën en de leukste memes die we zagen passeren.
Het afgelopen weekend trokken we opnieuw met een aantal koppels op retreat om dieper te duiken in verbindende communicatie. Hoewel we er inzoomen op hoe je op een verbindende manier een boodschap kan brengen, leggen we ook een heel grote nadruk op hoe je die boodschap kan ontvangen, hoe je hier op een open en empathische manier naar kan luisteren, en wat er eventueel in de weg zit om te kunnen luisteren (of om te kunnen ervaren dat de ander je echt wil horen).
Via (niet zo heel erg) hypothetische discussies tonen we hoe snel onze aandacht bij het luisteren wegglijdt... naar onze interpretaties van wat de ander vertelt, een oplossing voor het probleem, een verhaal uit ons eigen leven dat erbij aansluit of nog iets helemaal anders. Onze energie, onze aandacht verglijdt van het verhaal van de ander naar onze eigen gedachten en gevoelens. Vaak hebben we er niet eens erg in, en vaak doen we het ook met goede intenties.
Hoe je dan wel je volledige aandacht aan een ander schenkt is misschien wel de belangrijkste skill die ik ooit geleerd heb. Hoe je echt diep luistert, ruimte schept waarin alles er mag zijn, en de ander helpt om te ervaren wat ervaren wil worden, is eigenlijk heel eenvoudig. Ik vat het vaak samen in de volgende zin:
Je luistert met de intentie om de ander zo goed mogelijk te begrijpen vanuit diens wereldbeeld.
Hoe je dat doet, is op zich ook niet zo complex. In onze koppelretraites leren we koppels bijvoorbeeld aan om terug te reflecteren wat je de ander hebt horen zeggen. Dat kan letterlijk, of met lichtjes andere woorden. Het laat de ander weten dat je echt geïnteresseerd bent in wat ze zeggen, maar het helpt hen ook nagaan of wat ze zeggen voor hen echt klopt, of het genuanceerd genoeg is, of ze iets belangrijks over het hoofd zagen.
De focus bij dat terug reflecteren ligt op de emoties en behoeften van degene die vertelt. Wanneer je die benoemt, erkent en valideert (het is begrijpelijk dat je je zo voelt, zo zou ik me ook voelen, ...) krijgen ze ruimte en kunnen ze zo hun functie vervullen. Een emotie die geen ruimte krijgt, een behoefte die niet vervuld wordt of een verhaal dat geen gehoor krijgt komt terug, steeds opnieuw, en vaak in steeds sterkere vormen.
Maar het meest nog geef je de ander de aandacht door ruimte te laten. Door stilte, een rustige plek, en door elk oordeel achterwege te laten. En nee, dat is niet zo makkelijk als ik het hier maar uit de losse pols neerpen. Dat vraagt oefening, bewustwording en je leert het met vallen en opstaan. Dat mag. Het feit dat je het wilt leren, dat je de intentie hebt om iemand die aandacht te schenken, telt ook.
Wanneer het je echt lukt, wanneer een ander zich door jou gehoord voelt, wanneer je de emoties en behoeftes kan benoemen, wanneer je ruimte maakt voor het verhaal van de ander, dan is wat volgt pure magie. En het is dan niet enkel een geschenk voor je kind, je ouder, je partner, collega of beste vriend, maar ook voor jezelf.
Kommentare